PROF. DR MIKOŁAJ ŁAŹNIEWSKI
(1901 - 1992)
- W latach 1926-1939 asystent w Katedrze Chemii Fizycznej Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie Politechniki Warszawskiej; pracował pod kierunkiem wybitnego polskiego fizykochemika prof. dr Wojciecha Świętosławskiego.
- W 1939 r. stypendysta w Laboratorium Chemicznym Jądra Atomowego w Paryżu kierowanym przez prof. Fryderyka Joliot-Curie.
- W czasie wojny uczestnik tajnego nauczania, wykładał chemię fizyczną studentom Wydz. Farmacji UW.
- Po wojnie w 1945 r zatrudniony w Katedrze Chemii Fizycznej Politechniki Łódzkiej; współpracownik prof. A. Dorabialskiej (studentki a następnie współpracownicy M. Skłodowskiej Curie)
- Uzyskane stopnie i tytuły naukowe: doktor nauk technicznych - 1946 r., docent - 1954 r., profesor nadzwyczajny - 1960 r., profesor zwyczajny - 1969 r.
- Zatrudniony w Katedrze Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego w 1948 r. jako kontraktowy zastępca profesora.
- Od roku 1948 do roku 1972 kierownik Katedry a następnie Zakładu Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego.
- W latach 1951-52 prodziekan a w latach 1952-1958 dziekan Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii.
- Współautor pierwszego po wojnie podręcznika akademickiego z chemii fizycznej: J. Kroch, M. Łaźniewski "Chemia Fizyczna"; (I wyd. 1954 r., II wyd. 1967 r.), oraz 3 skryptów akademickich.
Specjalnością badawczą prof. dr M. Łaźniewskiego była mikrokalorymetria. Prof. M. Łaźniewski rozwinął metodę mikrokalorymetrii dynamicznej. Opracowany przez niego model matematyczny (równanie Łaźniewskiego) umożliwiał analizę efektów cieplnych zmiennych w czasie. Ponadto prowadzone były badania ebuliometryczne równowag ciecz - para mieszanin ciekłych oraz badania napięcia powierzchniowego i parachory związków organicznych.